linguatus
Latin
Etymology
From lingua (“tongue, language”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [lɪŋˈɡʷaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [liŋˈɡʷaː.t̪us]
Adjective
linguātus (feminine linguāta, neuter linguātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | linguātus | linguāta | linguātum | linguātī | linguātae | linguāta | |
| genitive | linguātī | linguātae | linguātī | linguātōrum | linguātārum | linguātōrum | |
| dative | linguātō | linguātae | linguātō | linguātīs | |||
| accusative | linguātum | linguātam | linguātum | linguātōs | linguātās | linguāta | |
| ablative | linguātō | linguātā | linguātō | linguātīs | |||
| vocative | linguāte | linguāta | linguātum | linguātī | linguātae | linguāta | |
Related terms
- lingua
- linguātulus
- linguax
- lingulāca
- lingulōsitās
- lingulōsus
- lingulus
References
- “linguatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "linguatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- linguatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.