locutuleia
Latin
Etymology
From locūtuleius (“babbling”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɫɔ.kuː.tʊˈɫɛj.ja]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [lo.ku.t̪uˈlɛː.ja]
Noun
locūtuleia f (genitive locūtuleiae); first declension
- female babbler
Declension
First-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | locūtuleia | locūtuleiae |
| genitive | locūtuleiae | locūtuleiārum |
| dative | locūtuleiae | locūtuleiīs |
| accusative | locūtuleiam | locūtuleiās |
| ablative | locūtuleiā | locūtuleiīs |
| vocative | locūtuleia | locūtuleiae |
Synonyms
- (female babbler): linguacula
Adjective
locūtuleia
- inflection of locūtuleius:
- feminine nominative/vocative singular
- neuter nominative/accusative/vocative plural
Adjective
locūtuleiā
- feminine ablative singular of locūtuleius