magnetit
See also: Magnetit
Romanian
Etymology
Borrowed from French magnétite.
Noun
magnetit n (plural magnetite)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | magnetit | magnetitul | magnetite | magnetitele | |
| genitive-dative | magnetit | magnetitului | magnetite | magnetitelor | |
| vocative | magnetitule | magnetitelor | |||
Serbo-Croatian
Etymology
Pronunciation
- IPA(key): /maɡnětiːt/
- Hyphenation: mag‧ne‧tit
Noun
magnètīt m inan (Cyrillic spelling магнѐтӣт)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | magnètīt | magnetiti |
| genitive | magnetíta | magnetita |
| dative | magnetitu | magnetitima |
| accusative | magnetit | magnetite |
| vocative | magnetite | magnetiti |
| locative | magnetitu | magnetitima |
| instrumental | magnetitom | magnetitima |
References
- “magnetit”, in Hrvatski jezični portal [Croatian language portal] (in Serbo-Croatian), 2006–2025
Swedish
Noun
magnetit c
Declension
| nominative | genitive | ||
|---|---|---|---|
| singular | indefinite | magnetit | magnetits |
| definite | magnetiten | magnetitens | |
| plural | indefinite | — | — |
| definite | — | — |