mansuetarius
Latin
Etymology
From mānsuētus (“tame”) + -ārius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [mãː.sʷeːˈtaː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [man.sʷeˈt̪aː.ri.us]
Noun
mānsuētārius m (genitive mānsuētāriī or mānsuētārī); second declension
- (post-classical) A tamer of wild beasts.
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | mānsuētārius | mānsuētāriī |
| genitive | mānsuētāriī mānsuētārī1 |
mānsuētāriōrum |
| dative | mānsuētāriō | mānsuētāriīs |
| accusative | mānsuētārium | mānsuētāriōs |
| ablative | mānsuētāriō | mānsuētāriīs |
| vocative | mānsuētārie | mānsuētāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- “mansuetarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press