mansuetus
Latin
Etymology
Past participle of mānsuēscō.
Compare typologically Russian ручно́й (ručnój) (< рука́ (ruká)).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [mãːˈsʷeː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [manˈsʷɛː.t̪us]
Adjective
mānsuētus (feminine mānsuēta, neuter mānsuētum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mānsuētus | mānsuēta | mānsuētum | mānsuētī | mānsuētae | mānsuēta | |
| genitive | mānsuētī | mānsuētae | mānsuētī | mānsuētōrum | mānsuētārum | mānsuētōrum | |
| dative | mānsuētō | mānsuētae | mānsuētō | mānsuētīs | |||
| accusative | mānsuētum | mānsuētam | mānsuētum | mānsuētōs | mānsuētās | mānsuēta | |
| ablative | mānsuētō | mānsuētā | mānsuētō | mānsuētīs | |||
| vocative | mānsuēte | mānsuēta | mānsuētum | mānsuētī | mānsuētae | mānsuēta | |
Derived terms
Descendants
References
- “mansuetus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “mansuetus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- mansuetus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.