manuatus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ma.nuˈaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ma.nuˈaː.t̪us]
Etymology 1
manus (“hand”) + -ātus (“-ed”, suffix forming adjectives)
Adjective
manuātus (feminine manuāta, neuter manuātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | manuātus | manuāta | manuātum | manuātī | manuātae | manuāta | |
genitive | manuātī | manuātae | manuātī | manuātōrum | manuātārum | manuātōrum | |
dative | manuātō | manuātae | manuātō | manuātīs | |||
accusative | manuātum | manuātam | manuātum | manuātōs | manuātās | manuāta | |
ablative | manuātō | manuātā | manuātō | manuātīs | |||
vocative | manuāte | manuāta | manuātum | manuātī | manuātae | manuāta |
Derived terms
- manātus (New Latin)
Descendants
Etymology 2
Perfect passive participle of manuor.
Participle
manuātus (feminine manuāta, neuter manuātum); first/second-declension participle
- stolen, having been stolen
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | manuātus | manuāta | manuātum | manuātī | manuātae | manuāta | |
genitive | manuātī | manuātae | manuātī | manuātōrum | manuātārum | manuātōrum | |
dative | manuātō | manuātae | manuātō | manuātīs | |||
accusative | manuātum | manuātam | manuātum | manuātōs | manuātās | manuāta | |
ablative | manuātō | manuātā | manuātō | manuātīs | |||
vocative | manuāte | manuāta | manuātum | manuātī | manuātae | manuāta |
References
- “manuatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press