marcidus
Latin
Etymology
From marceō (“wither”) + -idus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmar.kɪ.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmar.t͡ʃi.d̪us]
Adjective
marcidus (feminine marcida, neuter marcidum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | marcidus | marcida | marcidum | marcidī | marcidae | marcida | |
| genitive | marcidī | marcidae | marcidī | marcidōrum | marcidārum | marcidōrum | |
| dative | marcidō | marcidae | marcidō | marcidīs | |||
| accusative | marcidum | marcidam | marcidum | marcidōs | marcidās | marcida | |
| ablative | marcidō | marcidā | marcidō | marcidīs | |||
| vocative | marcide | marcida | marcidum | marcidī | marcidae | marcida | |
Derived terms
- marcidulus
Related terms
Descendants
- Italian: marcido
- Romanian: mârced
- Romansch: marsch
- Sardinian: martzu
- → English: marcid
- → Portuguese: márcido
References
- “marcidus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “marcidus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- marcidus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.