meemaken

Dutch

Etymology

From mee (“with”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈmeːˌmaː.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: mee‧ma‧ken

Verb

meemaken

  1. to participate in, attend
  2. to experience

Conjugation

Conjugation of meemaken (weak, separable)
infinitive meemaken
past singular maakte mee
past participle meegemaakt
infinitive meemaken
gerund meemaken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular maak mee maakte mee meemaak meemaakte
2nd person sing. (jij) maakt mee, maak mee2 maakte mee meemaakt meemaakte
2nd person sing. (u) maakt mee maakte mee meemaakt meemaakte
2nd person sing. (gij) maakt mee maakte mee meemaakt meemaakte
3rd person singular maakt mee maakte mee meemaakt meemaakte
plural maken mee maakten mee meemaken meemaakten
subjunctive sing.1 make mee maakte mee meemake meemaakte
subjunctive plur.1 maken mee maakten mee meemaken meemaakten
imperative sing. maak mee
imperative plur.1 maakt mee
participles meemakend meegemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.