menstruus
Latin
Etymology
Back-formation from bimēnstris, ultimately from mēnsis (“month”). Suffix after annuus.[1]
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmẽː.stru.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmɛn.st̪ru.us]
Adjective
mēnstruus (feminine mēnstrua, neuter mēnstruum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mēnstruus | mēnstrua | mēnstruum | mēnstruī | mēnstruae | mēnstrua | |
| genitive | mēnstruī | mēnstruae | mēnstruī | mēnstruōrum | mēnstruārum | mēnstruōrum | |
| dative | mēnstruō | mēnstruae | mēnstruō | mēnstruīs | |||
| accusative | mēnstruum | mēnstruam | mēnstruum | mēnstruōs | mēnstruās | mēnstrua | |
| ablative | mēnstruō | mēnstruā | mēnstruō | mēnstruīs | |||
| vocative | mēnstrue | mēnstrua | mēnstruum | mēnstruī | mēnstruae | mēnstrua | |
Derived terms
References
- “menstruus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “menstruus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- menstruus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- ^ Walde, Alois, Hofmann, Johann Baptist (1954) “menstruus”, in Lateinisches etymologisches Wörterbuch (in German), 3rd edition, volume II, Heidelberg: Carl Winter, page 71