mensus

Latin

Etymology

Perfect active participle of mētior (to measure).

Participle

mēnsus (feminine mēnsa, neuter mēnsum); first/second-declension participle

  1. measured, estimated
  2. distributed

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative mēnsus mēnsa mēnsum mēnsī mēnsae mēnsa
genitive mēnsī mēnsae mēnsī mēnsōrum mēnsārum mēnsōrum
dative mēnsō mēnsae mēnsō mēnsīs
accusative mēnsum mēnsam mēnsum mēnsōs mēnsās mēnsa
ablative mēnsō mēnsā mēnsō mēnsīs
vocative mēnse mēnsa mēnsum mēnsī mēnsae mēnsa

Derived terms

Noun

mēnsus m (genitive mēnsūs); fourth declension

  1. the act of measuring
    • 116 BCE – 27 BCE, Marcus Terentius Varro, Fragm. (quoted by Forcellini):
      Longitudines et altitudines mensu certo distinguere
      Distinguish longitudes and latitutes through sure measuring
  2. a measure

Declension

Fourth-declension noun.

singular plural
nominative mēnsus mēnsūs
genitive mēnsūs mēnsuum
dative mēnsuī mēnsibus
accusative mēnsum mēnsūs
ablative mēnsū mēnsibus
vocative mēnsus mēnsūs

References

  • mensus, -a, -um”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • mensus, -ūs”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • mensus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • mensus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • mensus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016
  • Forcellini, Egidio; Furlanetto, Giuseppe (ed.); Corradini, Francesco (ed.); and Perin, Giuseppe (ed.) (1733-1965). Lexicon Totius Latinitatis. Bologna: Arnaldo Forni. Vol. III. p. 222.