miseratus
Latin
Etymology
Perfect participle of miseror.
Participle
miserātus (feminine miserāta, neuter miserātum); first/second-declension participle
- lamented
- pitied, having taken pity or had compassion on
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | miserātus | miserāta | miserātum | miserātī | miserātae | miserāta | |
| genitive | miserātī | miserātae | miserātī | miserātōrum | miserātārum | miserātōrum | |
| dative | miserātō | miserātae | miserātō | miserātīs | |||
| accusative | miserātum | miserātam | miserātum | miserātōs | miserātās | miserāta | |
| ablative | miserātō | miserātā | miserātō | miserātīs | |||
| vocative | miserāte | miserāta | miserātum | miserātī | miserātae | miserāta | |
References
- “miseratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers