mislukken

Dutch

Etymology

From mis- +‎ lukken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌmɪsˈlʏ.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: mis‧luk‧ken
  • Rhymes: -ʏkən

Verb

mislukken

  1. to fail

Conjugation

Conjugation of mislukken (weak, prefixed)
infinitive mislukken
past singular mislukte
past participle mislukt
infinitive mislukken
gerund mislukken n
present tense past tense
1st person singular misluk mislukte
2nd person sing. (jij) mislukt, misluk2 mislukte
2nd person sing. (u) mislukt mislukte
2nd person sing. (gij) mislukt mislukte
3rd person singular mislukt mislukte
plural mislukken mislukten
subjunctive sing.1 mislukke mislukte
subjunctive plur.1 mislukken mislukten
imperative sing. misluk
imperative plur.1 mislukt
participles mislukkend mislukt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams