mundatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of mundō.
Participle
mundātus (feminine mundāta, neuter mundātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mundātus | mundāta | mundātum | mundātī | mundātae | mundāta | |
| genitive | mundātī | mundātae | mundātī | mundātōrum | mundātārum | mundātōrum | |
| dative | mundātō | mundātae | mundātō | mundātīs | |||
| accusative | mundātum | mundātam | mundātum | mundātōs | mundātās | mundāta | |
| ablative | mundātō | mundātā | mundātō | mundātīs | |||
| vocative | mundāte | mundāta | mundātum | mundātī | mundātae | mundāta | |
References
- “mundatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "mundatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- mundatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.