myrra
Faroese
Etymology
From Old Norse mirra, from Latin myrrha, from Ancient Greek μύρρα (múrrha), from a Semitic root M-R-R meaning bitter. Compare Arabic مُرّ (murr, “bitter”), Hebrew מֹר (“bitterness, acrimony”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈmɪɹːa/
- Rhymes: -ɪɹːa
Noun
myrra f (genitive singular myrru, uncountable)
Declension
f1s | singular | |
---|---|---|
indefinite | definite | |
nominative | myrra | myrran |
accusative | myrru | myrruna |
dative | myrru | myrruni |
genitive | myrru | myrrunnar |
Latin
Alternative forms
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmyr.ra]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmir.ra]
Noun
myrra f (genitive myrrae); first declension
- alternative form of murra
Declension
First-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | myrra | myrrae |
genitive | myrrae | myrrārum |
dative | myrrae | myrrīs |
accusative | myrram | myrrās |
ablative | myrrā | myrrīs |
vocative | myrra | myrrae |
Middle English
Noun
myrra
- alternative form of mirre
Portuguese
Noun
myrra f (usually uncountable, plural myrras)
- obsolete form of mirra
Swedish
Noun
myrra c
Declension
nominative | genitive | ||
---|---|---|---|
singular | indefinite | myrra | myrras |
definite | myrran | myrrans | |
plural | indefinite | — | — |
definite | — | — |
See also
- rökelse (“incense”)