obtorpeo
Latin
Etymology
From ob- + torpeō (“I am numb”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɔpˈtɔr.pe.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [obˈt̪ɔr.pe.o]
Verb
obtorpeō (present infinitive obtorpēre); second conjugation, no passive, no perfect or supine stems
Conjugation
| indicative | singular | plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | obtorpeō | obtorpēs | obtorpet | obtorpēmus | obtorpētis | obtorpent | ||||||
| imperfect | obtorpēbam | obtorpēbās | obtorpēbat | obtorpēbāmus | obtorpēbātis | obtorpēbant | |||||||
| future | obtorpēbō | obtorpēbis | obtorpēbit | obtorpēbimus | obtorpēbitis | obtorpēbunt | |||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | obtorpeam | obtorpeās | obtorpeat | obtorpeāmus | obtorpeātis | obtorpeant | ||||||
| imperfect | obtorpērem | obtorpērēs | obtorpēret | obtorpērēmus | obtorpērētis | obtorpērent | |||||||
| imperative | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | — | obtorpē | — | — | obtorpēte | — | ||||||
| future | — | obtorpētō | obtorpētō | — | obtorpētōte | obtorpentō | |||||||
| non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
| active | passive | active | passive | ||||||||||
| present | obtorpēre | — | obtorpēns | — | |||||||||
| verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
| obtorpendī | obtorpendō | obtorpendum | obtorpendō | — | — | ||||||||
Related terms
References
- “obtorpeo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- obtorpeo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.