ontbitteren
Dutch
Etymology
From bitter (“bitter”) + ont- -en (“privative circumfix”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˌɔntˈbɪ.tə.rə(n)/
- Hyphenation: ont‧bit‧te‧ren
- Rhymes: -ɪtərən
Verb
ontbitteren
Conjugation
| Conjugation of ontbitteren (weak, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | ontbitteren | |||
| past singular | ontbitterde | |||
| past participle | ontbitterd | |||
| infinitive | ontbitteren | |||
| gerund | ontbitteren n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | ontbitter | ontbitterde | ||
| 2nd person sing. (jij) | ontbittert, ontbitter2 | ontbitterde | ||
| 2nd person sing. (u) | ontbittert | ontbitterde | ||
| 2nd person sing. (gij) | ontbittert | ontbitterde | ||
| 3rd person singular | ontbittert | ontbitterde | ||
| plural | ontbitteren | ontbitterden | ||
| subjunctive sing.1 | ontbittere | ontbitterde | ||
| subjunctive plur.1 | ontbitteren | ontbitterden | ||
| imperative sing. | ontbitter | |||
| imperative plur.1 | ontbittert | |||
| participles | ontbitterend | ontbitterd | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||