ontblinken
Dutch
Etymology
From ont- + blinken (“to glitter”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˌɔntˈblɪŋkə(n)/
- Hyphenation: ont‧blin‧ken
- Rhymes: -ɪŋkən
Verb
ontblinken
Conjugation
| Conjugation of ontblinken (strong class 3a, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | ontblinken | |||
| past singular | ontblonk | |||
| past participle | ontblonken | |||
| infinitive | ontblinken | |||
| gerund | ontblinken n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | ontblink | ontblonk | ||
| 2nd person sing. (jij) | ontblinkt, ontblink2 | ontblonk | ||
| 2nd person sing. (u) | ontblinkt | ontblonk | ||
| 2nd person sing. (gij) | ontblinkt | ontblonkt | ||
| 3rd person singular | ontblinkt | ontblonk | ||
| plural | ontblinken | ontblonken | ||
| subjunctive sing.1 | ontblinke | ontblonke | ||
| subjunctive plur.1 | ontblinken | ontblonken | ||
| imperative sing. | ontblink | |||
| imperative plur.1 | ontblinkt | |||
| participles | ontblinkend | ontblonken | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||