ontbloeien

Dutch

Etymology

From ont- (prefix: inchoative) +‎ bloeien (“to blossom”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈblui̯ə(n)/
  • Rhymes: -ui̯ən
  • Hyphenation: ont‧bloe‧ien

Verb

ontbloeien

  1. (intransitive) to start to blossom

Conjugation

Conjugation of ontbloeien (weak, prefixed)
infinitive ontbloeien
past singular ontbloeide
past participle ontbloeid
infinitive ontbloeien
gerund ontbloeien n
present tense past tense
1st person singular ontbloei ontbloeide
2nd person sing. (jij) ontbloeit, ontbloei2 ontbloeide
2nd person sing. (u) ontbloeit ontbloeide
2nd person sing. (gij) ontbloeit ontbloeide
3rd person singular ontbloeit ontbloeide
plural ontbloeien ontbloeiden
subjunctive sing.1 ontbloeie ontbloeide
subjunctive plur.1 ontbloeien ontbloeiden
imperative sing. ontbloei
imperative plur.1 ontbloeit
participles ontbloeiend ontbloeid
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.