ontblokken

Dutch

Etymology

From blok (“block”) +‎ ont- -en (“privative circumfix”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈblɔ.kə(n)/
  • Hyphenation: ont‧blok‧ken
  • Rhymes: -ɔkən

Verb

ontblokken

  1. (transitive) to remove a block that closes a road or track, to unblock

Conjugation

Conjugation of ontblokken (weak, prefixed)
infinitive ontblokken
past singular ontblokte
past participle ontblokt
infinitive ontblokken
gerund ontblokken n
present tense past tense
1st person singular ontblok ontblokte
2nd person sing. (jij) ontblokt, ontblok2 ontblokte
2nd person sing. (u) ontblokt ontblokte
2nd person sing. (gij) ontblokt ontblokte
3rd person singular ontblokt ontblokte
plural ontblokken ontblokten
subjunctive sing.1 ontblokke ontblokte
subjunctive plur.1 ontblokken ontblokten
imperative sing. ontblok
imperative plur.1 ontblokt
participles ontblokkend ontblokt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.