ontmaken

Dutch

Etymology

From ont- (“un-”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈmaː.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: ont‧ma‧ken
  • Rhymes: -aːkən

Verb

ontmaken

  1. (transitive) to unmake, undo, break apart
  2. (transitive, dialect) to disinherit, to disown

Conjugation

Conjugation of ontmaken (weak, prefixed)
infinitive ontmaken
past singular ontmaakte
past participle ontmaakt
infinitive ontmaken
gerund ontmaken n
present tense past tense
1st person singular ontmaak ontmaakte
2nd person sing. (jij) ontmaakt, ontmaak2 ontmaakte
2nd person sing. (u) ontmaakt ontmaakte
2nd person sing. (gij) ontmaakt ontmaakte
3rd person singular ontmaakt ontmaakte
plural ontmaken ontmaakten
subjunctive sing.1 ontmake ontmaakte
subjunctive plur.1 ontmaken ontmaakten
imperative sing. ontmaak
imperative plur.1 ontmaakt
participles ontmakend ontmaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.