ontschuimen

Dutch

Etymology

From either ont- (un-) +‎ schuimen (to foam) or schuim (foam) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈsxœy̯.mə(n)/
  • Hyphenation: ont‧schui‧men
  • Rhymes: -œy̯mən

Verb

ontschuimen

  1. (transitive) to defoam, to unfoam, to remove the foam of

Conjugation

Conjugation of ontschuimen (weak, prefixed)
infinitive ontschuimen
past singular ontschuimde
past participle ontschuimd
infinitive ontschuimen
gerund ontschuimen n
present tense past tense
1st person singular ontschuim ontschuimde
2nd person sing. (jij) ontschuimt, ontschuim2 ontschuimde
2nd person sing. (u) ontschuimt ontschuimde
2nd person sing. (gij) ontschuimt ontschuimde
3rd person singular ontschuimt ontschuimde
plural ontschuimen ontschuimden
subjunctive sing.1 ontschuime ontschuimde
subjunctive plur.1 ontschuimen ontschuimden
imperative sing. ontschuim
imperative plur.1 ontschuimt
participles ontschuimend ontschuimd
1) Archaic. 2) In case of inversion.