ontstoffelijken

Dutch

Etymology

From stoffelijk (“material”) +‎ ont- -en.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈstɔf.ə.lə.kə(n)/
  • Hyphenation: ont‧stof‧fe‧lijk‧en

Verb

ontstoffelijken

  1. (transitive) to dematerialize, make something immaterial

Conjugation

Conjugation of ontstoffelijken (weak, prefixed)
infinitive ontstoffelijken
past singular ontstoffelijkte
past participle ontstoffelijkt
infinitive ontstoffelijken
gerund ontstoffelijken n
present tense past tense
1st person singular ontstoffelijk ontstoffelijkte
2nd person sing. (jij) ontstoffelijkt, ontstoffelijk2 ontstoffelijkte
2nd person sing. (u) ontstoffelijkt ontstoffelijkte
2nd person sing. (gij) ontstoffelijkt ontstoffelijkte
3rd person singular ontstoffelijkt ontstoffelijkte
plural ontstoffelijken ontstoffelijkten
subjunctive sing.1 ontstoffelijke ontstoffelijkte
subjunctive plur.1 ontstoffelijken ontstoffelijkten
imperative sing. ontstoffelijk
imperative plur.1 ontstoffelijkt
participles ontstoffelijkend ontstoffelijkt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.