ontvouwen

Dutch

Etymology

From ont- +‎ vouwen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈvɑu̯.ə(n)/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɑu̯ən

Verb

ontvouwen

  1. to unfold
  2. to explain

Conjugation

Conjugation of ontvouwen (weak with strong past participle, prefixed)
infinitive ontvouwen
past singular ontvouwde
past participle ontvouwen
infinitive ontvouwen
gerund ontvouwen n
present tense past tense
1st person singular ontvouw ontvouwde
2nd person sing. (jij) ontvouwt, ontvouw2 ontvouwde
2nd person sing. (u) ontvouwt ontvouwde
2nd person sing. (gij) ontvouwt ontvouwde
3rd person singular ontvouwt ontvouwde
plural ontvouwen ontvouwden
subjunctive sing.1 ontvouwe ontvouwde
subjunctive plur.1 ontvouwen ontvouwden
imperative sing. ontvouw
imperative plur.1 ontvouwt
participles ontvouwend ontvouwen
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.