ontwapenen
Dutch
Etymology
From Middle Dutch ontwapenen. Equivalent to wapen (“weapon”) + ont- -en (privative verb-forming circumfix).
Pronunciation
- IPA(key): /ˌɔntˈʋaːpənə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: ont‧wa‧pe‧nen
Verb
ontwapenen
- (transitive) to disarm, to take weapons from
- (intransitive) to lay down arms
- (transitive) to disarm emotionally
Conjugation
| Conjugation of ontwapenen (weak, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | ontwapenen | |||
| past singular | ontwapende | |||
| past participle | ontwapend | |||
| infinitive | ontwapenen | |||
| gerund | ontwapenen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | ontwapen | ontwapende | ||
| 2nd person sing. (jij) | ontwapent, ontwapen2 | ontwapende | ||
| 2nd person sing. (u) | ontwapent | ontwapende | ||
| 2nd person sing. (gij) | ontwapent | ontwapende | ||
| 3rd person singular | ontwapent | ontwapende | ||
| plural | ontwapenen | ontwapenden | ||
| subjunctive sing.1 | ontwapene | ontwapende | ||
| subjunctive plur.1 | ontwapenen | ontwapenden | ||
| imperative sing. | ontwapen | |||
| imperative plur.1 | ontwapent | |||
| participles | ontwapenend | ontwapend | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||
Derived terms
- ontwapenend (adjective)
- ontwapening