opdringen

Dutch

Etymology

From op +‎ dringen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

opdringen

  1. to thrust or force something upon someone; to forcibly make someone accept something

Conjugation

Conjugation of opdringen (strong class 3a, separable)
infinitive opdringen
past singular drong op
past participle opgedrongen
infinitive opdringen
gerund opdringen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular dring op drong op opdring opdrong
2nd person sing. (jij) dringt op, dring op2 drong op opdringt opdrong
2nd person sing. (u) dringt op drong op opdringt opdrong
2nd person sing. (gij) dringt op drongt op opdringt opdrongt
3rd person singular dringt op drong op opdringt opdrong
plural dringen op drongen op opdringen opdrongen
subjunctive sing.1 dringe op dronge op opdringe opdronge
subjunctive plur.1 dringen op drongen op opdringen opdrongen
imperative sing. dring op
imperative plur.1 dringt op
participles opdringend opgedrongen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.