opgooien

Dutch

Etymology

From op +‎ gooien.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɔpxoːjə(n)/
  • Hyphenation: op‧gooi‧en
  • Audio:(file)
  • Audio:(file)

Verb

opgooien

  1. to throw upwards

Conjugation

Conjugation of opgooien (weak, separable)
infinitive opgooien
past singular gooide op
past participle opgegooid
infinitive opgooien
gerund opgooien n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular gooi op gooide op opgooi opgooide
2nd person sing. (jij) gooit op, gooi op2 gooide op opgooit opgooide
2nd person sing. (u) gooit op gooide op opgooit opgooide
2nd person sing. (gij) gooit op gooide op opgooit opgooide
3rd person singular gooit op gooide op opgooit opgooide
plural gooien op gooiden op opgooien opgooiden
subjunctive sing.1 gooie op gooide op opgooie opgooide
subjunctive plur.1 gooien op gooiden op opgooien opgooiden
imperative sing. gooi op
imperative plur.1 gooit op
participles opgooiend opgegooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.