opjutten

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ jutten (“to beach comb”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

opjutten

  1. to urge, to rouse

Conjugation

Conjugation of opjutten (weak, separable)
infinitive opjutten
past singular jutte op
past participle opgejut
infinitive opjutten
gerund opjutten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular jut op jutte op opjut opjutte
2nd person sing. (jij) jut op jutte op opjut opjutte
2nd person sing. (u) jut op jutte op opjut opjutte
2nd person sing. (gij) jut op jutte op opjut opjutte
3rd person singular jut op jutte op opjut opjutte
plural jutten op jutten op opjutten opjutten
subjunctive sing.1 jutte op jutte op opjutte opjutte
subjunctive plur.1 jutten op jutten op opjutten opjutten
imperative sing. jut op
imperative plur.1 jut op
participles opjuttend opgejut
1) Archaic.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.