oplaaien

Dutch

Etymology

From op +‎ laaien.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

oplaaien

  1. to blaze up

Conjugation

Conjugation of oplaaien (weak, separable)
infinitive oplaaien
past singular laaide op
past participle opgelaaid
infinitive oplaaien
gerund oplaaien n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular laai op laaide op oplaai oplaaide
2nd person sing. (jij) laait op, laai op2 laaide op oplaait oplaaide
2nd person sing. (u) laait op laaide op oplaait oplaaide
2nd person sing. (gij) laait op laaide op oplaait oplaaide
3rd person singular laait op laaide op oplaait oplaaide
plural laaien op laaiden op oplaaien oplaaiden
subjunctive sing.1 laaie op laaide op oplaaie oplaaide
subjunctive plur.1 laaien op laaiden op oplaaien oplaaiden
imperative sing. laai op
imperative plur.1 laait op
participles oplaaiend opgelaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.