oprapen

Dutch

Etymology

From op +‎ rapen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

oprapen

  1. to pick up from the ground or floor

Conjugation

Conjugation of oprapen (weak, separable)
infinitive oprapen
past singular raapte op
past participle opgeraapt
infinitive oprapen
gerund oprapen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular raap op raapte op opraap opraapte
2nd person sing. (jij) raapt op, raap op2 raapte op opraapt opraapte
2nd person sing. (u) raapt op raapte op opraapt opraapte
2nd person sing. (gij) raapt op raapte op opraapt opraapte
3rd person singular raapt op raapte op opraapt opraapte
plural rapen op raapten op oprapen opraapten
subjunctive sing.1 rape op raapte op oprape opraapte
subjunctive plur.1 rapen op raapten op oprapen opraapten
imperative sing. raap op
imperative plur.1 raapt op
participles oprapend opgeraapt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • Negerhollands: rap op

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.