oproepen

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ roepen (“to call, shout”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

oproepen

  1. to call, invoke
  2. to appeal to

Conjugation

Conjugation of oproepen (strong class 7, separable)
infinitive oproepen
past singular riep op
past participle opgeroepen
infinitive oproepen
gerund oproepen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular roep op riep op oproep opriep
2nd person sing. (jij) roept op, roep op2 riep op oproept opriep
2nd person sing. (u) roept op riep op oproept opriep
2nd person sing. (gij) roept op riept op oproept opriept
3rd person singular roept op riep op oproept opriep
plural roepen op riepen op oproepen opriepen
subjunctive sing.1 roepe op riepe op oproepe opriepe
subjunctive plur.1 roepen op riepen op oproepen opriepen
imperative sing. roep op
imperative plur.1 roept op
participles oproepend opgeroepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.