oprukken

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ rukken (“to pull”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

oprukken

  1. to march, advance

Conjugation

Conjugation of oprukken (weak, separable)
infinitive oprukken
past singular rukte op
past participle opgerukt
infinitive oprukken
gerund oprukken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular ruk op rukte op opruk oprukte
2nd person sing. (jij) rukt op, ruk op2 rukte op oprukt oprukte
2nd person sing. (u) rukt op rukte op oprukt oprukte
2nd person sing. (gij) rukt op rukte op oprukt oprukte
3rd person singular rukt op rukte op oprukt oprukte
plural rukken op rukten op oprukken oprukten
subjunctive sing.1 rukke op rukte op oprukke oprukte
subjunctive plur.1 rukken op rukten op oprukken oprukten
imperative sing. ruk op
imperative plur.1 rukt op
participles oprukkend opgerukt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.