opzwepen

Dutch

Etymology

Compound of op +‎ zwepen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɔpˌzʋeːpə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: op‧zwe‧pen

Verb

opzwepen

  1. (transitive) to urge or chase on with a whip
  2. (transitive) to excite, to whip up

Conjugation

Conjugation of opzwepen (weak, separable)
infinitive opzwepen
past singular zweepte op
past participle opgezweept
infinitive opzwepen
gerund opzwepen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular zweep op zweepte op opzweep opzweepte
2nd person sing. (jij) zweept op, zweep op2 zweepte op opzweept opzweepte
2nd person sing. (u) zweept op zweepte op opzweept opzweepte
2nd person sing. (gij) zweept op zweepte op opzweept opzweepte
3rd person singular zweept op zweepte op opzweept opzweepte
plural zwepen op zweepten op opzwepen opzweepten
subjunctive sing.1 zwepe op zweepte op opzwepe opzweepte
subjunctive plur.1 zwepen op zweepten op opzwepen opzweepten
imperative sing. zweep op
imperative plur.1 zweept op
participles opzwepend opgezweept
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • opzweper
  • opzweperij
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.