oscilleren

Dutch

Etymology

From French osciller.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

oscilleren

  1. to oscillate

Conjugation

Conjugation of oscilleren (weak)
infinitive oscilleren
past singular oscilleerde
past participle geoscilleerd
infinitive oscilleren
gerund oscilleren n
present tense past tense
1st person singular oscilleer oscilleerde
2nd person sing. (jij) oscilleert, oscilleer2 oscilleerde
2nd person sing. (u) oscilleert oscilleerde
2nd person sing. (gij) oscilleert oscilleerde
3rd person singular oscilleert oscilleerde
plural oscilleren oscilleerden
subjunctive sing.1 oscillere oscilleerde
subjunctive plur.1 oscilleren oscilleerden
imperative sing. oscilleer
imperative plur.1 oscilleert
participles oscillerend geoscilleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.