osoczyć

From o- +‎ soczyć.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔsɔt͡ʃʲʲit͡ɕʲ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔsɔt͡ʃʲʲit͡ɕʲ/

osoczyć pf (imperfective soczyć)

1. (transitive, attested in Greater Poland) to accuse, to slander
   • 1858 [c. 1408], Wojciech Szurkowski z Ponieca, “Wyroki sądów miejskich czyli ortyle [Urban court rulings i.e. "Ortyls"]”, in Wacław Aleksander Maciejowski, editor, Historia prawodawstw słowiańskich [History of Slavic lawmaking], volume 6, Poniec, page 141:

     Oszoczon yeden czlowyek panv po krzywdzye y nyewynnye

     [Osoczon jeden człowiek panu po krzywdzie i niewinnie]

• Polish: osaczyć

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “osoczyć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN