panacinus
Latin
Etymology
From panacēa (“particular kind of plant, believed to cure all diseases; panacea”), from Ancient Greek πανάκεια (panákeia), from πανακής (panakḗs, “all-healing”), from πᾶν (pân, “all”) + ἄκος (ákos, “cure”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [paˈna.kɪ.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [paˈnaː.t͡ʃi.nus]
Adjective
panacinus (feminine panacina, neuter panacinum); first/second-declension adjective
- made of the panacea
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | panacinus | panacina | panacinum | panacinī | panacinae | panacina | |
| genitive | panacinī | panacinae | panacinī | panacinōrum | panacinārum | panacinōrum | |
| dative | panacinō | panacinae | panacinō | panacinīs | |||
| accusative | panacinum | panacinam | panacinum | panacinōs | panacinās | panacina | |
| ablative | panacinō | panacinā | panacinō | panacinīs | |||
| vocative | panacine | panacina | panacinum | panacinī | panacinae | panacina | |
Related terms
References
- “panacinus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- panacinus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.