penatiger
Latin
Etymology
penātes (“the household gods”) + -ger (“bearing”)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [pɛˈnaː.tɪ.ɡɛr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [peˈnaː.t̪i.d͡ʒer]
Adjective
penātiger (feminine penātigera, neuter penātigerum); first/second-declension adjective (nominative masculine singular in -er)
Usage notes
Declension
First/second-declension adjective (nominative masculine singular in -er).
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | penātiger | penātigera | penātigerum | penātigerī | penātigerae | penātigera | |
| genitive | penātigerī | penātigerae | penātigerī | penātigerōrum | penātigerārum | penātigerōrum | |
| dative | penātigerō | penātigerae | penātigerō | penātigerīs | |||
| accusative | penātigerum | penātigeram | penātigerum | penātigerōs | penātigerās | penātigera | |
| ablative | penātigerō | penātigerā | penātigerō | penātigerīs | |||
| vocative | penātiger | penātigera | penātigerum | penātigerī | penātigerae | penātigera | |
References
- “penatiger”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “penatiger”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- penatiger in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.