pinea
Latin
Etymology 1
From pīneus.
Adjective
pīnea
- inflection of pīneus:
- nominative/vocative feminine singular
- nominative/accusative/vocative neuter plural
Adjective
pīneā
- ablative feminine singular of pīneus
Etymology 2
Ellipsis of nux pīnea (literally “pīnea”); see pīneus.
Noun
pīnea f (genitive pīneae); first declension
Declension
First-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | pīnea | pīneae |
genitive | pīneae | pīneārum |
dative | pīneae | pīneīs |
accusative | pīneam | pīneās |
ablative | pīneā | pīneīs |
vocative | pīnea | pīneae |
Descendants
References
- “pinea”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "pinea", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- pinea in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.