pinigon
Old Dutch
Etymology
Related to pīna (“punishment, pain”), from Latin poena (“punishment, torment”), from Ancient Greek ποινή (poinḗ, “penalty”).
Verb
pinigon
- to hurt oneself
Inflection
Conjugation of pīnigon (weak class 2)
| infinitive | pīnigon | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | pīnigo, pīnigon | pīnigoda |
| 2nd person singular | pīnigos | pīnigodos |
| 3rd person singular | pīnigot | pīnigoda |
| 1st person plural | pīnigon | pīnigodon |
| 2nd person plural | pīnigot | pīnigodot |
| 3rd person plural | pīnigont | pīnigodon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | pīnige | pīnigodi |
| 2nd person singular | pīnigis | pīnigodis |
| 3rd person singular | pīnige | pīnigodi |
| 1st person plural | pīnigin | pīnigodin |
| 2nd person plural | pīnigit | pīnigodit |
| 3rd person plural | pīnigin | pīnigodin |
| imperative | present | |
| singular | pīnigo | |
| plural | pīnigot | |
| participle | present | past |
| pīnigondi | pīnigot, gipīnigot | |
Descendants
- Middle Dutch: pinigen
- Dutch: pijnigen
Further reading
- “pīnigon”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012