Irish
Etymology
From Early Modern English pleasur, plesur, from Middle English plaisir (“pleasure”), from Old French plesir, plaisir (“to please”), from Latin placeō (“to please, to seem good”), from the Proto-Indo-European *pleh₂-k- (“wide and flat”).
Pronunciation
Noun
pléisiúr m (genitive singular pléisiúir, nominative plural pléisiúir)
- pleasure
Declension
Declension of pléisiúr (first declension)
|
|
Derived terms
- pléisiúrtha (“pleasurable”, adjective)
Mutation
Mutated forms of pléisiúr
| radical
|
lenition
|
eclipsis
|
| pléisiúr
|
phléisiúr
|
bpléisiúr
|
Note: Certain mutated forms of some words can never occur in standard Modern Irish.
All possible mutated forms are displayed for convenience.
Further reading
- “pléisiúr”, in Historical Irish Corpus, 1600–1926, Royal Irish Academy
- Dinneen, Patrick S. (1904) “pléisiúr”, in Foclóir Gaeḋilge agus Béarla, 1st edition, Dublin: Irish Texts Society, page 546
- Ó Dónaill, Niall (1977) “pléisiúr”, in Foclóir Gaeilge–Béarla, Dublin: An Gúm, →ISBN