pokpić

Polish

From po- +‎ kpić.^[1] First attested in 1806.^[2]

pokpić pf

(intransitive) to deride for a while, to mock for some time [with z (+ genitive) ‘at whom/what’]
(transitive) to mock (to do something incorrectly despite knowing how to do it properly)
(reflexive with się) to make a fool of oneself (to expose oneself to ridicule through actions) [with instrumental ‘with what’]
Synonym: okpić się

Conjugation of *pokpić* pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		pokpić
future tense	1^st	pokpię			pokpimy
	2^nd	pokpisz			pokpicie
	3^rd	pokpi			pokpią
	impersonal	pokpi się
past tense	1^st	pokpiłem, -(e)m pokpił	pokpiłam, -(e)m pokpiła	pokpiłom, -(e)m pokpiło	pokpiliśmy, -(e)śmy pokpili	pokpiłyśmy, -(e)śmy pokpiły
	2^nd	pokpiłeś, -(e)ś pokpił	pokpiłaś, -(e)ś pokpiła	pokpiłoś, -(e)ś pokpiło	pokpiliście, -(e)ście pokpili	pokpiłyście, -(e)ście pokpiły
	3^rd	pokpił	pokpiła	pokpiło	pokpili	pokpiły
	impersonal	pokpiono
conditional	1^st	pokpiłbym, bym pokpił	pokpiłabym, bym pokpiła	pokpiłobym, bym pokpiło	pokpilibyśmy, byśmy pokpili	pokpiłybyśmy, byśmy pokpiły
	2^nd	pokpiłbyś, byś pokpił	pokpiłabyś, byś pokpiła	pokpiłobyś, byś pokpiło	pokpilibyście, byście pokpili	pokpiłybyście, byście pokpiły
	3^rd	pokpiłby, by pokpił	pokpiłaby, by pokpiła	pokpiłoby, by pokpiło	pokpiliby, by pokpili	pokpiłyby, by pokpiły
	impersonal	pokpiono by
imperative	1^st	niech pokpię			pokpijmy
	2^nd	pokpij			pokpijcie
	3^rd	niech pokpi			niech pokpią
anterior adverbial participle		pokpiwszy
verbal noun		pokpienie

^ Halina Zgółkowa, editor (1994–2005), “pokpić”, in Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, volumes 1–50, Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, →ISBN
^ Jerzy Samuel Bandtkie (1806) “pokpić”, in Słownik dokładny języka polskiego i niemieckiego do podoręcznego[!] u̇żywania dla Polaków i Niemców = Vollständiges Polnisch-Deutsches Wörterbuch zum Handgebrauch für Deutsche und Polen‎^{[1], [2]}, volumes 1-2, W. B. Korn