praecipuus

Latin

Etymology

From praecip(iō) +‎ -uus.

Pronunciation

Adjective

praecipuus (feminine praecipua, neuter praecipuum, adverb praecipuē); first/second-declension adjective

  1. particular, special
  2. distinguished, preeminent
    Synonyms: īnsignis, distīnctus, cōnspicuus, ēgregius, eximius

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative praecipuus praecipua praecipuum praecipuī praecipuae praecipua
genitive praecipuī praecipuae praecipuī praecipuōrum praecipuārum praecipuōrum
dative praecipuō praecipuae praecipuō praecipuīs
accusative praecipuum praecipuam praecipuum praecipuōs praecipuās praecipua
ablative praecipuō praecipuā praecipuō praecipuīs
vocative praecipue praecipua praecipuum praecipuī praecipuae praecipua

Derived terms

  • praecipua pars f (New Latin, grammar)

References

  • “praecipuus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • “praecipuus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • praecipuus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book‎[1], London: Macmillan and Co.
    • prerogative, privilege: ius praecipuum, beneficium, donum, also immunitas c. Gen.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.