praecuro

Latin

Etymology

prae- +‎ curo

Pronunciation

Verb

praecūrō (present infinitive praecūrāre, perfect active praecūrāvī, supine praecūrātum); first conjugation

  1. to arrange (etc) beforehand

Conjugation

   Conjugation of praecūrō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present praecūrō praecūrās praecūrat praecūrāmus praecūrātis praecūrant
imperfect praecūrābam praecūrābās praecūrābat praecūrābāmus praecūrābātis praecūrābant
future praecūrābō praecūrābis praecūrābit praecūrābimus praecūrābitis praecūrābunt
perfect praecūrāvī praecūrāvistī praecūrāvit praecūrāvimus praecūrāvistis praecūrāvērunt,
praecūrāvēre
pluperfect praecūrāveram praecūrāverās praecūrāverat praecūrāverāmus praecūrāverātis praecūrāverant
future perfect praecūrāverō praecūrāveris praecūrāverit praecūrāverimus praecūrāveritis praecūrāverint
passive present praecūror praecūrāris,
praecūrāre 		praecūrātur praecūrāmur praecūrāminī praecūrantur
imperfect praecūrābar praecūrābāris,
praecūrābāre 		praecūrābātur praecūrābāmur praecūrābāminī praecūrābantur
future praecūrābor praecūrāberis,
praecūrābere 		praecūrābitur praecūrābimur praecūrābiminī praecūrābuntur
perfect praecūrātus + present active indicative of sum
pluperfect praecūrātus + imperfect active indicative of sum
future perfect praecūrātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present praecūrem praecūrēs praecūret praecūrēmus praecūrētis praecūrent
imperfect praecūrārem praecūrārēs praecūrāret praecūrārēmus praecūrārētis praecūrārent
perfect praecūrāverim praecūrāverīs praecūrāverit praecūrāverīmus praecūrāverītis praecūrāverint
pluperfect praecūrāvissem praecūrāvissēs praecūrāvisset praecūrāvissēmus praecūrāvissētis praecūrāvissent
passive present praecūrer praecūrēris,
praecūrēre 		praecūrētur praecūrēmur praecūrēminī praecūrentur
imperfect praecūrārer praecūrārēris,
praecūrārēre 		praecūrārētur praecūrārēmur praecūrārēminī praecūrārentur
perfect praecūrātus + present active subjunctive of sum
pluperfect praecūrātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present — praecūrā — — praecūrāte —
future — praecūrātō praecūrātō — praecūrātōte praecūrantō
passive present — praecūrāre — — praecūrāminī —
future — praecūrātor praecūrātor — — praecūrantor
non-finite forms infinitive participle
active passive active passive
present praecūrāre praecūrārī praecūrāns —
future praecūrātūrum esse praecūrātum īrī praecūrātūrus praecūrandus
perfect praecūrāvisse praecūrātum esse — praecūrātus
future perfect — praecūrātum fore — —
perfect potential praecūrātūrum fuisse — — —
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
praecūrandī praecūrandō praecūrandum praecūrandō praecūrātum praecūrātū

References

  • “praecuro”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • praecuro in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.