praerogativatius
Latin
Etymology
From praerogō (“ask first; pay in advance”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [prae̯.rɔ.ɡaː.tiːˈwaː.ti.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pre.ro.ɡa.t̪iˈvat̪.t̪͡s̪i.us]
Noun
praerogātīvātius m (genitive praerogātīvātiī or praerogātīvātī); second declension
- Someone who enjoys certain privileges or prerogatives.
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | praerogātīvātius | praerogātīvātiī |
| genitive | praerogātīvātiī praerogātīvātī1 |
praerogātīvātiōrum |
| dative | praerogātīvātiō | praerogātīvātiīs |
| accusative | praerogātīvātium | praerogātīvātiōs |
| ablative | praerogātīvātiō | praerogātīvātiīs |
| vocative | praerogātīvātie | praerogātīvātiī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Related terms
References
- “praerogativatius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praerogativatius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.