precatus
Latin
Etymology
Perfect participle of precor
Participle
precātus (feminine precāta, neuter precātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | precātus | precāta | precātum | precātī | precātae | precāta | |
| genitive | precātī | precātae | precātī | precātōrum | precātārum | precātōrum | |
| dative | precātō | precātae | precātō | precātīs | |||
| accusative | precātum | precātam | precātum | precātōs | precātās | precāta | |
| ablative | precātō | precātā | precātō | precātīs | |||
| vocative | precāte | precāta | precātum | precātī | precātae | precāta | |
References
- “precatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "precatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- precatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- precatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016