proco
Latin
Alternative forms
Etymology
From procus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈprɔ.koː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈprɔː.ko]
Verb
procō (present infinitive procāre, perfect active procāvī, supine procātum); first conjugation
- (archaic) to ask, urge, demand
- 3rd century BCE, L. Livius Andronicus, Aegisthus:
- quīn quod pārēre mihi vōs majestās mea
procat, tolerātis templōque hanc dēdūcitis?- (please add an English translation of this quotation)
- quīn quod pārēre mihi vōs majestās mea
- c. 2nd century, Sextus Pompeius Festus, De verborum significatione 249:
- nam procī dīcuntur, quī poscunt aliquam in mātrimōnium, Graecē μνηστῆρες. est enim procāre poscere, ut cum dīcitur in jūdice collocandō: "sī alium procās, nīve eum procās", hoc est poscis; unde etiam meretrīcēs procācēs.
- (please add an English translation of this quotation)
- nam procī dīcuntur, quī poscunt aliquam in mātrimōnium, Graecē μνηστῆρες. est enim procāre poscere, ut cum dīcitur in jūdice collocandō: "sī alium procās, nīve eum procās", hoc est poscis; unde etiam meretrīcēs procācēs.
- c. 4th-5th century, Servius, In Vergilii Aeneidos libros 1.536:
- et procāx propriē petāx est, nam procāre est petere, unde et procī petītōrēs dīcuntur.
- (please add an English translation of this quotation)
- et procāx propriē petāx est, nam procāre est petere, unde et procī petītōrēs dīcuntur.
Conjugation
Conjugation of procō (first conjugation)
Derived terms
References
- “proco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- proco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Polish
Pronunciation
- IPA(key): /ˈprɔ.t͡sɔ/
- Rhymes: -ɔt͡sɔ
- Syllabification: pro‧co
Noun
proco f
- vocative singular of proca