prodigus
English
Noun
prodigus
- (law, obsolete) A prodigal person; a spendthrift.
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈproː.dɪ.ɡʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈprɔː.d̪i.ɡus]
Adjective
prōdigus (feminine prōdiga, neuter prōdigum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | prōdigus | prōdiga | prōdigum | prōdigī | prōdigae | prōdiga | |
genitive | prōdigī | prōdigae | prōdigī | prōdigōrum | prōdigārum | prōdigōrum | |
dative | prōdigō | prōdigae | prōdigō | prōdigīs | |||
accusative | prōdigum | prōdigam | prōdigum | prōdigōs | prōdigās | prōdiga | |
ablative | prōdigō | prōdigā | prōdigō | prōdigīs | |||
vocative | prōdige | prōdiga | prōdigum | prōdigī | prōdigae | prōdiga |
Derived terms
- prōdigālis (Late Latin)
Descendants
- Catalan: pròdig
- French: prodigue
- Galician: pródigo
- Italian: prodigo
- Portuguese: pródigo
- Romanian: prodig
- Spanish: pródigo
References
- “prodigus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “prodigus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- prodigus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.