prodigus

English

Noun

prodigus

  1. (law, obsolete) A prodigal person; a spendthrift.

Latin

Etymology

From prōdigō +‎ -us.

Pronunciation

Adjective

prōdigus (feminine prōdiga, neuter prōdigum); first/second-declension adjective

  1. wasteful, lavish, prodigal

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative prōdigus prōdiga prōdigum prōdigī prōdigae prōdiga
genitive prōdigī prōdigae prōdigī prōdigōrum prōdigārum prōdigōrum
dative prōdigō prōdigae prōdigō prōdigīs
accusative prōdigum prōdigam prōdigum prōdigōs prōdigās prōdiga
ablative prōdigō prōdigā prōdigō prōdigīs
vocative prōdige prōdiga prōdigum prōdigī prōdigae prōdiga

Derived terms

Descendants

  • Catalan: pròdig
  • French: prodigue
  • Galician: pródigo
  • Italian: prodigo
  • Portuguese: pródigo
  • Romanian: prodig
  • Spanish: pródigo

References

  • prodigus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • prodigus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • prodigus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.