pronubans
Latin
Etymology
Possibly from Latin *pronubo. By surface analysis, prō + nūbēns.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈproː.nʊ.bãːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈprɔː.nu.bans]
Participle
prōnubans (genitive prōnubantis); third-declension one-termination participle
- arranging or organizing a marriage, wedding
- Saint Jerome, Vita Malchi Monachi Captivi 6:
- Duco in speluncam semirutam novam coniugem, et pronubante nobis tristitia uterque detestamur alterum, nec fatemur
- (please add an English translation of this quotation)
- Duco in speluncam semirutam novam coniugem, et pronubante nobis tristitia uterque detestamur alterum, nec fatemur
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | prōnubans | prōnubantēs | prōnubantia | ||
| genitive | prōnubantis | prōnubantium | |||
| dative | prōnubantī | prōnubantibus | |||
| accusative | prōnubantem | prōnubans | prōnubantēs prōnubantīs |
prōnubantia | |
| ablative | prōnubante prōnubantī1 |
prōnubantibus | |||
| vocative | prōnubans | prōnubantēs | prōnubantia | ||
1When used purely as an adjective.
Related terms
References
- “pronubans”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- 1989, John Simpson, Edmund Weiner, Oxford English Dictionary[1], 2nd edition, volume 12, Oxford: Clarendon Press, →ISBN, page 626: