pronubans

Latin

Etymology

Possibly from Latin *pronubo. By surface analysis, prō +‎ nūbēns.

Pronunciation

Participle

prōnubans (genitive prōnubantis); third-declension one-termination participle

  1. arranging or organizing a marriage, wedding
    • Saint Jerome, Vita Malchi Monachi Captivi 6:
      Duco in speluncam semirutam novam coniugem, et pronubante nobis tristitia uterque detestamur alterum, nec fatemur
      (please add an English translation of this quotation)

Declension

Third-declension participle.

singular plural
masc./fem. neuter masc./fem. neuter
nominative prōnubans prōnubantēs prōnubantia
genitive prōnubantis prōnubantium
dative prōnubantī prōnubantibus
accusative prōnubantem prōnubans prōnubantēs
prōnubantīs
prōnubantia
ablative prōnubante
prōnubantī1
prōnubantibus
vocative prōnubans prōnubantēs prōnubantia

1When used purely as an adjective.

References

  • pronubans”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • 1989, John Simpson, Edmund Weiner, Oxford English Dictionary[1], 2nd edition, volume 12, Oxford: Clarendon Press, →ISBN, page 626:
  • 1975, Frederic Taber Cooper, Word Formation in the Roman Sermo Plebeius[2] (in English), →ISBN, page 234:
  • 1550, Ludovico Ricchieri, Ludouici Caelii Rhodigini Lectionum Antiquarum Libri 30[3], page 1090: