pugnatrix
Latin
Etymology
From pūgnō, pūgnātum (“to fight”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [puːŋˈnaː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [puɲˈɲaː.t̪riks]
Noun
pūgnātrīx f (genitive pūgnātrīcis, masculine pugnātor); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | pūgnātrīx | pūgnātrīcēs |
| genitive | pūgnātrīcis | pūgnātrīcum |
| dative | pūgnātrīcī | pūgnātrīcibus |
| accusative | pūgnātrīcem | pūgnātrīcēs |
| ablative | pūgnātrīce | pūgnātrīcibus |
| vocative | pūgnātrīx | pūgnātrīcēs |
Descendants
- Old Italian: pugnatrice
References
- “pugnatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- pugnatrix in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.