punktum
See also: Punktum
Danish
Etymology
From Latin pūnctum (“point, puncture”), the neuter of the participle pūnctus (“pointed”). Doublet of point, pointe, and punkt, and cognate with punktere (from Latin punctuo).
Pronunciation
- IPA(key): [ˈpʰɔŋtˢɔm]
Noun
punktum n (singular definite punktummet, plural indefinite punktummer)
- full stop (the punctuation mark “.”)
Inflection
| neuter gender |
singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | punktum | punktummet | punktummer | punktummerne |
| genitive | punktums | punktummets | punktummers | punktummernes |
Faroese
Etymology
From Latin pūnctum (“point, puncture”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈpʊŋktʊm/
- Rhymes: -ʊŋktʊm
Noun
punktum n (genitive singular punktums, plural punktum)
- full stop (the punctuation mark “.”)
Inflection
| n3 | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | punktum | punktumið | punktum | punktumini |
| accusative | punktum | punktumið | punktum | punktumini |
| dative | punktumi | punktuminum | punktumum | punktumunum |
| genitive | punktums | punktumsins | punktuma | punktumanna |
Icelandic
Noun
punktum
- indefinite dative plural of punktur
Verb
punktum
- first-person plural present of punkta
Norwegian Bokmål
Etymology
From Latin pūnctum (“point, puncture”). Doublet of punkt.
Noun
punktum n (definite singular punktumet, indefinite plural punktum or punktumer, definite plural punktuma or punktumene)
References
- “punktum” in The Bokmål Dictionary.
Norwegian Nynorsk
Etymology
From Latin pūnctum (“point, puncture”). Doublet of punkt.
Noun
punktum n (definite singular punktumet, indefinite plural punktum, definite plural punktuma)
References
- “punktum” in The Nynorsk Dictionary.