quiescens
Latin
Etymology
Present participle of quiēscō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kʷiˈeːs.kẽːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kʷiˈɛʃ.ʃens]
Participle
quiēscēns (genitive quiēscentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | quiēscēns | quiēscentēs | quiēscentia | ||
| genitive | quiēscentis | quiēscentium | |||
| dative | quiēscentī | quiēscentibus | |||
| accusative | quiēscentem | quiēscēns | quiēscentēs quiēscentīs |
quiēscentia | |
| ablative | quiēscente quiēscentī1 |
quiēscentibus | |||
| vocative | quiēscēns | quiēscentēs | quiēscentia | ||
1When used purely as an adjective.
Descendants
- English: quiescent
- Italian: quiescente
- Spanish: quiescente